Prolog

Dwie osoby jak jedna,
Niczego oprócz siebie nie potrzebują,
lecz nie potrafią tego docenić.
Mijają się wciąż i wciąż,
Spoglądają na siebie zza barykady.
Barykady serc i umysłów,
bo nienawiść silniejsza od wszystkiego.
Walczą ze sobą o siebie
czekając na zgodę.
Jeden krok w przód, dwa kroki w tył,
Nikt nie zrozumie magii świata.
Czekają na siebie.
Jedna dusza w dwóch ciałach.
Tacy sami, a jednak całkiem inni,
działają na siebie nawzajem.
Nie mogą obejść się bez siebie.
Żaden nie wie o tym drugim,
choć czują wewnątrz siebie pustkę.
Dwie osoby jak jedna...

Draco Dormiens